Lapacho (T. impetiginosa) było używane przez mieszkańców Brazylii, północnej Argentyny, Paragwaju, Boliwii i Peru przez tysiące lat. Prawdopodobnie jeszcze przed Inkami było wykorzystywane jako środek na raka, kiłę, malarię, trypanosomozę amerykańską (Choroba Chagasa), infekcje grzybicze i bakteryjne oraz choroby żołądka. Gdy Hiszpanie i Portugalczycy przybyli do Ameryki Południowej zanotowali, że duże ilości lapacho były używane przez Guarani, Tupinambá, Callawaya, Keczua, Ajmara i inne plemiona.
Już w 1873 roku, lekarz dr Joaquin Almeida Pinto opisał wiele leczniczych właściwości lapacho (z T. impetiginosa):
„Pau D'Arco: właściwości lecznicze: przepisywane dla obniżenia gorączki; kora używana przy chorobie wrzodowej; również używana przy schorzeniach wenerycznych, reumatycznych i szczególnie przydatna przy chorobach skóry, w szczególności egzema, opryszczka i świerzb”
Klinicyści ponownie zainteresowali się lapacho (T. impetiginosa) w marcu 1967 r, gdy brazylijski magazyn informacyjny O’Cruzeiro (18 i 25 marca 1967r) opisał przypadki „cudownego” uzdrowienia pacjentów chorych na raka w szpitala klinicznym w São Paulo i szpitalu miejskim w Santo André. Dziennikarze O’Cruzeiro dotarli do największych orędowników lapacho: profesora emerytowanego dr Valtera Accorsi, botanika na Uniwersytecie São Paulo i lekarza dr Orlando dei Santi.
Dr Orlando dei Santi przypadkiem poznał historię poważnie chorej na raka młodej dziewczyny z Rio, której lekarze nie potrafili już pomóc. Gdy dziewczyna zaczęła przyjmować lapacho najpierw przestała odczuwać ból powodowany przez chorobę, a później nastąpiło całkowite zniknięcie nowotworu. Po wysłuchaniu tej relacji, dr dei Santi wrócił do szpitala w Santo André, gdzie leżał bliski śmierci jego chory na raka brat. Wbrew temu, co uczył się w szkole medycznej przeciwko stosowaniu nie zweryfikowanych naukowo środków plemion indiańskich, dr dei Santi zdecydował sprawdzić pau d'arco na swoim umierającym bracie. Podobno dr dei Santi wymyślił napar suchej kory lapacho w białym winie, który mieszał z sokiem pomarańczowym i podawał bratu. Po miesiącu leczenia miksturą brat dr dei Santi został wypisany ze szpitala, bez śladu raka. Po tym zdarzeniu dr dei Santi zaczął leczyć swoich pacjentów lapacho, a praktyka ta szybko rozprzestrzeniła się wśród innych lekarzy w szpitalu.
Równolegle z opisanymi zdarzeniami, reporterzy O’Cruzeiro skontaktowali się z profesorem Accorsi podczas podróży do Piracicaba. Tam profesor leczył herbatą z kory około 2000 osób dziennie. Po usłyszeniu o przypadku dziewczyny z Rio profesor rozpoczął badania drzew lapacho w swoim stanie São Paulo, porównując wyniki z drzewami ze stanów Bahia i Pernambuco. Porównując efekty u chorych na białaczkę, zauważył, że drzewa z Bahia mają silniejszy wpływ na pacjentów oraz sprawdził, że herbata lapacho eliminuje ból spowodowany przez choroby i powoduje znaczący wzrost liczby czerwonych krwinek.
Bibliografia:
