Kora lapacho (nazywana również pau d'arco) pochodzi z drzewa lapacho (Tabebuia impetiginosa, syn. T. avellanedae) rosnącego w Ameryce Środkowej i Południowej1, od północnej Argentyny do północnego Meksyku.2 Drzewo lapacho dorasta nawet do 30 metrów, a gdy kwitnie, to całe obsypane jest różowymi kwiatami i widać je z wielu kilometrów.5,1 Nic dziwnego, że zostało drzewem narodowym Paragwaju.2 W swojej ojczyźnie lapacho znane jest także pod nazwą pau d'arco. Prawdopodobnie pochodzi ona od lokalnej nazwy palo d'arco co znaczy „drewno na łuk”.3 Kilka indiańskich plemion robiło łuki do polowania z drewna do pau d'arco. Indianie Tupi i Guarani nazywali drzewo tajy, co znaczy „mieć siłę i wigor”.4
Poza drzewem lapacho do rodzaju tabebuja należy około 100 innych gatunków drzew i krzewów. Wiele z nich ma podobne działania lecznicze. Jednak najpopularniejszym, najdokładniej zbadanym gatunkiem o udowodnionych właściwościach leczniczych jest drzewo lapacho (Tabebuia impetiginosa). Czasem korę pozyskaną z niego nazywa się czerwonym lapacho, dla odróżnienia surowca pozyskiwanego z innych gatunków tabebuji.
Surowcem leczniczym jest suszona kora wewnętrzna (Tabebuiae cortex)5, a niekiedy również drewno. Kora zewnętrzna zawiera mniej substancji aktywnych, dlatego nie jest stosowana w lecznictwie.
Większość komercyjnie dostępnych produktów pau d'arco zawiera korę usuwaną z drzew w tartakach. Na drewno ścina się co najmniej 10 różnych gatunków tabebuji. Do tartaku trafiają pnie pozbawione liści i kwiatów, które odróżniają gatunki, a później wszystko jest sprzedawane jako pau d'arco. Stąd różnice w zawartości substancji aktywnych i działaniu różnych produktów pau d'arco.
Kiedyś lapacho było fałszowane korą chlebowca różnolistnego (Artocarpus heterophyllus) i brazylijskiego drzewa pieprzowego (Schinus terebinthifolius)6 Czasem nawet wióry z mahoniu są zamiatane z tartaku i sprzedawane jako pau d'arco (ze względu na podobieństwo zapachu i koloru tych drzew)4 Dlatego ważne jest kupowanie pau d'arco z wiarygodnych źródeł.
Bibliografia:
